Verhaal van....Greet
Hallo allemaal
Mijn broertje frans heeft het stokje aan mij doorgegeven, om ook eens mijn hersenen te laten werken en wat herinneringen op te halen over vroeger. Nu valt dat op mijn leeftijd niet meer zo mee, maar ik ga mijn best doen om er iets van te maken.
(op de foto met ons mam in 1939)
Onze Jeugd
Onze jeugd was een hele fijne jeugd, lekker onbezorgd kind zijn, we hadden een fijn gezin waar heel veel kon en ook mocht. We hadden natuurlijk de pech dat het oorlog was, en die eerste jaren werden daar door beheerst, al heb ik er toch weinig van mee gekregen.
Maar een paar dingetjes komen toch wel boven drijven, zoals dat wij moesten vluchten, naar onze huisbaas in Acht, die had een grote boerderij waar we gemakkelijk onderdak kregen. Onze Frans was toen vier dagen oud, ze zeiden dat de Philips fabrieken zouden worden gebombardeerd, dat is gelukkig niet gebeurd, maar ik kan me zo voorstellen dat het voor ons Mam geen fijne wandeling was zo recht uit het kraambed.
We hadden ook een schuilkelder achter op het land, die deelden we samen met de buren, en dat vonden wij als kinderen reuze gezellig, wij zagen geen gevaar, en speelden er vrolijk op los.
Toen kwam de bevrijding, er kwamen heel veel soldaten bij ons door de straat, en ook achter bij de poort, en wij mochten niet van de plaats af en stonden dus achter het poortje te kijken naar al die soldaten, ze hadden van alles bij zich, snoepjes en hele lekkere chocolade, die hadden we al in geen jaren gezien laat staan geproefd, dat was smullen geblazen.
Er heeft ook nog een tijdje een Engelsman of een Canadees bij ons in huis gewoond, ik meen dat zijn naam Tom was maar dat weet ik niet zeker meer, die had ook altijd lekkere dingen bij zich, niet alleen voor te snoepen maar ook voor op brood weet ik nog. De taal die hij sprak die verstonden wij niet, maar dat was alleen maar spannend.
De buren
En toen was de oorlog voorbij en mocht ik naar school, ik was apetrots want ik had een paar dagen op de kleuterschool gezeten. Toen moest de school sluiten en kwamen er soldaten in te zitten.
We moesten toen we eenmaal naar school gingen ook ons mam wel eens helpen met kleine klusjes doen want dat moet je ook leren zei ons Mam altijd.
We gingen ook vaak bij de buren spelen daar was het altijd een drukte van belang, daar hadden ze elf kinderen, je kunt je voorstellen daar was altijd wel iets te doen.
Onze buurvrouw Anna was een heel gezellig mens, altijd in voor een grapje.
Zondagsmorgens kwam altijd de viskar langs met allerlei soorten vis, maar vooral krabben en krukels, en daar waren ze bij de buren dol op, dus Anna kocht altijd een grote hoeveelheid van die dingen. Ze deed dan een grote schort voor, ging er breed voor zitten en gooide alles in haar schoot, pakte een stopnaald en begon met de krukels leeg te peuteren, en een voor een in de monden van de kinderen te stoppen, die zich allemaal rond Anna hadden verzameld.
En ook de poten van de krabben gingen de zelfde weg, maar ze was niet flauw, wij mochten ook delen in de lekkernij.
De Eckartseweg
Wij woonden ook lekker vrij, hadden veel ruimte om te spelen, daar werd ook goed gebruik van gemaakt, maar de straat op zich trok toch ook wel.
We deden veel op straat, verstoppertje, bustrappertje waar ook vaak de jongens aan mee deden, in de winter glijbanen maken en mijn favoriete spel sneeuwballen gooien, en in de zomer toneel spelen was ook erg in, we hebben heel wat afgelachen en gefantaseerd met oude tafelkleden, afgetrapte schoenen van ons Mam en niet te vergetende beddenlakens, we kregen er niet gauw genoeg van.
We waren een keer bij Opa en Oma Hurkmans op visite, en daar vertelde we van ons toneelspel, toen zei Oma dan kom maar eens mee, dan heb ik nog wat voor jullie, kregen we een zak mee vol met oude kleren om mee te spelen, wij waren de koning te rijk, en konden we voorlopig weer vooruit. Dit speelde zich allemaal af in de lagere schooltijd, je snapt wel toen die tijd voorbij was was het met toneelspelen ook afgelopen, voelden we ons voortaan te groot voor, maar leuk was het wel.
De boerderij
We zijn vroeger ook heel veel op de boerderij geweest, het was iedere zondag het vaste fietstochtje, we vertrokken dan om ongeveer half twee richting Son.
En bij de brug in Son stond de ijscokar, daar kregen we steevast een ijsje van vijf centen, een hoorntje maar ook wel eens een enkele keer zo'n lekkere met twee koekjes, die waren zo lekker maar dan moest het wel feest zijn anders kregen we die niet, daarom waardeerden we het des te meer.
En dan op naar Nederwetten, daar waren ook veel andere neven
en nichtjes, we hadden daar genoeg te spelen in de schuren.
En in de bogaard mochten we altijd fruit plukken als we daar zin in hadden, wat heb ik gesmuld van de grote perziken en pruimen zo recht van de boom.
En het lekkere witbrood wat Oma altijd had, dan pakte ze een groot broodmes, zette het brood tegen haar schouder en dan sneed ze van die grote sneden mik af zoals ze dat noemde, heerlijk met suiker.
Ook in de oorlog is altijd goed voor ons gezorgd door Opa en Oma Wetten zoals wij ze altijd noemde, wij hebben geen honger gekend.
Toen ik wat ouder werd mocht er ook wel eens een vriendinnetje mee, die genoot dan ook met volle teugen, van de geheimen op de boerderij.
Volwassen.
Toen ik groter werd kwamen wij heel veel bij Opa en Oma Hurkmans, daar woonde ook onze oom en tante met de drie nichtjes, dat ging vroeger zo, oom en tante woonden voor en Opa en Oma achter, en ze deelden ook de bovenverdieping. Ik kreeg verkering, en toen we dat een paar jaar hadden, begonnen we over trouwen te denken.
Maar in die tijd stonden de huizen niet voor het opscheppen, dus de kans om te trouwen was heel klein. Toen kwamen Opa en Oma met de oplossing, ze waren toen al best wel bejaard, ze gingen naar het bejaardenhuis onder voorwaarde dat wij daar in mochten komen wonen, dan kregen wij hun kamers. (hier rechts zie je ons huis, derde raam van rechts) Dat was heel erg lief van hun, wij zijn toen naar de gemeente geweest, en we kregen het toegewezen. We hebben toen samen met tante Corrie overlegt, die was inmiddels weduwe geworden, en besloten we dat wij drie kamers boven kregen, in het kleinste kamertje werd door de gemeente een aansluiting gemaakt voor water en om te koken. In de grootste kamer kwam een leiding voor een oliekachel, en de middelste kamer werd onze slaapkamer, zo konden we dus trouwen en hebben anderhalf jaar met veel plezier daar gewoond, onze oudste dochter is daar ook geboren.
Die werd lekker verwend door de nichtjes, we deden regelmatig samen koffie drinken en bijna iedere week kaarten. Ik weet ook nog dat we toen een hele strenge winter hebben gehad, ik moest met ons Ellen naar de wijk maar die werd verzet, want het was te koud om er met die kleine baby's uit te gaan.
Ellen sliep bij ons op de slaapkamer, toen kwam de dokter een keer langs en moest ik ons Ellen iets van handschoentjes of de mouwtjes over de handjes doen, hij was bang voor bevriezing. En als het mogelijk was moest er ook nog een verwarmingslamp boven hangen.
Toen hadden we nog geen verwarming op de slaapkamer, dat is gelukkig verleden tijd alhoewel we er niets van over hebben gehouden.
En zo was ons uitzicht aan de voorkant. Foto van een buurman
Reactie plaatsen
Reacties