Verhaal van...Jan


 D'n Eckartseweg.

Het enige echte verhaal.............!!?

Wat nou volgt is het enige echte verhaal over d'n Eckartseweg. Want wat er tot nou toe verteld is klopt helemaal niks van.
Erremoei, 'n schup onder oew kont konde krijge als ge vervelend waard , de mattenklopper uit de schuur halen, niet voor de matten maar voor jou te slaan.
Mar irlek gezeet, zijn we er wel groot mee geworre, en hebben er weinig van geleje.
Wij hadden geen t.v of p.c., alleen 'n w.c. dacht ik, maar des niet zeker.
Maar wij hadden wel zovéél ruimte, en zelfgemaakte pijl en boog, en ne katapult waarmee we de vogels uit de bomen schoten. ( wat 'n spreker is die man, 't is 'n man die ouwehoeren kan )
We konden zo achteruit de bossen inlopen. Fiets of step hadden we ook niet, maar wel 'n goei  uithoudingsvermogen doordat we alles te voet moesten doen. Als kleuter van de Eckartseweg naar de Peterskerk naar school.
Tijdens de oorlog in de varkensstal slapen in Acht, bij de huurbaas.
De Canadezen die achter door de pad kwamen, bijna op 't eind van de oorlog.
Veel meer kan ik me van de oorlog niet herinneren, alleen dat we de tafel tegen 'n muur hadden geschoven omdat dat wat veiliger was.
En buiten op het land 'n schuilkelder, maar of dat iets uitgehaald zou hebben, ik weet het niet. ( had het toen al te druk, het zal toch niet zo zijn dat ik toen al ging biljarten!!! ). Zal wel 'n andere oorzaak hebben.




Toen kwam de lagere school, nee geen basisschool, gewoon lagere school, en dé was bij de fraters. kek mar 's op de foto hier links. 
Tweede rij van boven, vijfde van rechts.




In de loop van de tijd heb ik daar vele "nieuwe" mensen ontmoet, zoals daar was "de kim", "de Paulus", en dan hadde ok nog "de Sander".
Bij het jongenskoor, ja je leest het goed, ik was ook bij het jongenskoor en ik moet zeggen de kerk zat en stond altijd hartstikke vol maar of dat aan ons zingen lag weet ik niet meer.






Ook weet ik nog goed, d'n urste dag naar school, met 'n splinter nieuwe bril op, zo'n ziekenfonds model, daar hedde d'n schele.
D'n dag daarop had ik dat ding dus mooi thuis gelaten, maar ons moeder kwam hem persoonlijk nabrengen. Ik was daar zo blij mee, dat ik hem van pure vreugde aan pakte en tegen de schoolmuur kapot gooide. Ons moeder was daar niet blij mee en ons vader s'avonds nog minder. Alle hoeken van de kamer heeft hij me nog 'n keer laten zien.






Op unne keer kwamen we terug uit de bimd en stond een van de buurvrouwen, volgens mij was het Kit, en ik weet niet zeker of de naam zo goed geschreven is, maar die vertelde dat ze de botten had horen kraken.
Mijn botten zijn het niet geweest in elk geval. En dan in de vierde klas, schoolzwemmen, werden we een bus van de Kruif ingejaagd, en naar het Sportfondsenbad gebracht. 
Volgens mij zijn wij zo'n beetje d'n eerste geweest met schoolzwemmen. Daarna nog verder gegaan bij P.S.V. zwemmen, al was dat natuurlijk geen voetballen. 


Elke zondag te voet naar Nederwetten en uiteraard ook te voet terug. Maar ik heb daar nooit iemand over horen klagen.
Nee, dan de Eckartse voetbal vereniging. Daar had mijn loopbaan als beroepsvoetballer ook kunnen beginnen. Wat is namelijk het geval: J. v.d. Dennen had 'n paar mooie afgesleten, kapot getrapte, vol met gaten zittende, voetbalschoenen.
Hij wilde deze graag verkopen omdat hij denk ik, niet opgenomen was in de selectie.
Omdat dat met mij wel het geval was, bood hij mij deze pracht exemplaren aan voor de prijs van 0,25 gulden. Ik moest ze uiteraard thuis laten zien, want ik had zo'n kapitaal niet. Als ik me niet vergis was ome Piet toen bij ons thuis. Maar de schoenen werden helemaal de grond ingeboord en waarschijnlijk daarmee mijn voetbal carrière ook. Van die 0,25 gulden, had ik misschien wel 25.000.000 Euro gemaakt.
Slapeloze nachten heb ik ervan gehad. Nu ben ik er weer wat overheen gegroeid.

Hieronder nog maar eens die beroemde selectie van Eckart Voor Uit.



Op tafel bij ons in de huiskamer stond altijd 'n koker met sigaretten. Niks mis zalde gullie denken. Inderdaad toen nog niet. Nou bende zu'n bietje unne crimineel as ge rookt. Mar dé dee ik toen nog net nie. Maar 'n vriend van ons Greet, hij woonde aan de andere kant van de straat, zunne naam zal ik nie noeme, ik ben ginne verrajer.
Maar om uit die koker 'n paar sigaretten te halen voor ons Greetje, nou ja, voor der vriendje, daar draaide ik mijn hand niet voor om.
( kleine criminaliteit!!!! ) Maar ja, Pa miste op 'n gegeven moment wat sigaretten en dus moesten we op het matje komen. Ja, hij kon tenslotte niet weten dat ik de dader was. Ik heb me toen maar gauw als dader aangegeven anders mocht er niemand mee naar de kermis en dat was toch ook 'n flinke straf. Vanuit de school aan de kerk kon je ook achter door, de Zwarte Pad, heette dat. Daar werden heel wat ruzie's uitgevochten. Dat was dikwijls de broekriem los en slaan.

Op zekere dag werd er thuis heel zenuwachtig gedaan, er werd 'n gordijn gespannen achter op de plaats zodat je vanaf de poort niks meer kon zien. 'n Vreemde man, met messen en wat later bleek 'n revolver of zoiets, liep bij ons rond. Ik dacht meteen wat heb ik nou weer gedaan. Maar gelukkig bleek het niet om mij te gaan, maar om ons varken. nou zal er weinig verschil geweest zijn, als ik ons moeder mag geloven, maar nu was ik toch heel opgelucht.
Het varken werd onder luid protest, want die voelde toen nattigheid, uit de schuur gehaald en effe later hoorde ik de radio nogal hard aanstaan en meteen daarna 'n harde knal. Nou ja, hij liever dan ik, want van dat varken heb ik weinig meer "gezien" of gehoord. Wist ik toen dat dat ook opgegeten werd.

Na de lagere school ging ik naar de Ambachtsschool en pas later naar de LTS.
's Avonds na het eten naar buiten en nog wat rondhangen. 
"Rondhangen, hangjeugd, dat is toch iets van nu".
 Vergeet het maar. Wij hadden vroeger ook 'n vaste plek waar we samen kwamen en waar we de politieke dilemma's van die dag bespraken. Of gingen wij toch net als nu, ook kattenkwaad uit halen en 'n lekker fikkie maken.

Ja, en dan klarinetles bij de buurman, Martien van Kemenade. Het geduld dat die man met mij heeft gehad, is onvoorstelbaar. Die klarinet kreeg ik ook nog eens in bruikleen, alleen af en toe 'n rietje betalen. De buurman probeerde het iedere week met mij, maar dat was 'n ondankbare taak. Nee, op muzikaal gebied kon ik mijn partij niet meeblazen.
En dan op de fiets met Adriaan Poulissen, Albert Uytjens en Gerard van Gennip naar Arnhem, Zandvoort, Amsterdam enz.
De tent achterop en 'n hele keuken (gasbrander) erbij, was toch 'n heel avontuur. Alles per fiets.

                                       Hieronder zie je het kwartet.

 
Toen 't eind van onze tijd op de Eckartseweg in zicht kwam, gingen we als een der eerste in het rijtje 47 verhuizen.
Tijdens die verhuizing stond ik buiten met 'n schilderij in m'n handen met daarop de afbeelding van Maria met het Kindje Jezus op haar arm.
Iedereen vond het 'n prachtig doek, maar ja, ik had toen al kijk op kunst, dus toen Nellie, ons buurmeisje van boven uit de raam riep: maar Jan, dat is mooi, hoefde ik niet lang te denken, aan wie ik dat zou schenken. Ook toen was ik al goed in rijmen en dichten.
Er was alleen een GROOT probleem, het schilderij was niet van mij, maar van ons thuis en die vonden dat, ( hoorde ik later ) ook heel mooi. Maar om op ons buurmeisje terug te kommen, zei ik: wil de gij da hebbe ( ik proatte toen ok al goei ABN ) jaaaa, gerre zee ze. Toen heb ik heel democratisch gekozen en heb haar ons prachtige doek gegeven.

Toen ons moeder 'n paar dagen na de verhuizing erachter kwam dat het schilderij weg was en zeker toen ze hoorde dat ik dat gedaan had, was de kiet te klein. Gelukkig zat er nog geen behang op de muur, anders had ik er nou beslist nog achter gezeten. Ik hoop dat Nellie heel gelukkig is geworden met haar schilderij, want het had mij bijna 't leven gekost.

Zo, nou kende gullie zo'n bietje 't echte verhaal over Eckart, en as ge mij nie geleufd, dan vroag 't mar an al die ander, die liegen nog veul harder as ik.

HOUDOE en BEDANKT, Jan Sanders.
 
 

 


Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.